Perigosamente normais (Anxos Sumai) Universidad Santiago

A escrita de Anxos arranca na súa mirada. Ten uns ollos negros e un mirar húmido, cristalino, cunha profundidade que convida a mergullarse neles. Son ollos que falan. Mesmo nas fotos ten unha mirada con trans-fondo, que amosa inquietude, que di ás claras que a máquina está a pro¬cesar, que está a observar e arquivar datos, que le os movementos, os sons, as cores, as paisaxes, os xestos; que ispe e abriga. A súa escrita principia nesa mirada húmida porque arranca dun proceso de descrición desde os detalles que o resto dos ollos miramos pero non atinamos a ver. É outra forma de vivir as cousas que vai mais aló dos sentidos e os signi¬ficados literais de cada acto. Será, quizais, porque mentres todos lembra¬mos como empezamos a ler na escola, Anxos relata a súa aprendizaxe das palabras como un xogo de aprendizaxe directa da natureza, como se a vida estivese escrita e ela puidese lela para devolvela de novo en forma de relato, de artigo, de novela, de guión... «Como me dicía meu avó, apréndese a ler nas árbores, nos paxaros e en todo o que che ofrece a vida ".